บอกตนเองว่าเราทำได้

ตอนเด็กๆ ยายเห็นพ่ออ่านตำราโหราศาสตร์(เจ็ดตัว) แล้วอยากอ่านตาม ก็เลยหยิบมาอ่าน อ่านแล้วสนุก อะไรก็ตามที่เราอ่านแล้วสนุก อ่านแล้วชอบ อ่านแล้วเข้าใจ นั่นคือส่วนหนึ่งของพรสวรรค์ พ่อยายมักจะพูดว่า ผู้หญิงเค้าไม่เรียนดวงกัน(หมายถึงโหราศาสตร์) ตอนนั้นยายยังเด็กๆก็ไม่ได้คิดอะไร พ่อห้ามก็ไม่ทำแต่พูดได้เลยนะ ตอนนั้นอ่าน 7 ตัวหนังสือของพ่อแล้วสนุกจริงๆ 

มีใครพูดอะไรที่ไม่ให้ยายเรียนโหราศาสตร์หลายๆอย่างมาก แต่ก็ไม่ใคร่จำ วันหนึ่งเห็นคุณผู้หญิงท่านนี้เก่งโหราศาสตร์มาก ก็นึกถึงคำพ่อ เค้าทายดวงเก่ง เก่งๆมาก ยายทั้งปลื้มและชื่นชม เราไปหาเค้าตั้งใจว่าไปนั่งคุยด้วยเฉยๆ พอเราคุยด้วยเค้าพูดยายมาด้วยประโยคหนึ่ว่า หน้าตาอย่างยายอย่าไปเรียนดวงเลย เรียนไปก็เสียเวลาเปล่าๆ ตอนนั้นยายว่ายายเองก็หน้าตาไม่ขี้ริ้ว ขี้เหร่ดีนะ ออกจะหน้าตาดี ว่าไปนั่น 555555

เรื่องนานมากแล้วจำปีพศ. ไม่ได้ ตอนนั้นยายก็นึกว่าจริงหร๋อ ทั้งๆที่ยายว่ายายอ่านแล้วสนุกขนาดนั้น อ่านแล้วสามารถทายดวงได้เลยด้วยนะ ยายฟังแล้วค้านในใจ อย่างฉันนี่นะ เรียนดวงแล้วจะเสียเวลาเปล่าๆ แต่ไม่ติดใจอะไรเพราะเรายังเด็ก ยังเรียน(มัธยม)อยู่เลย ก็หร๋อๆ ตามที่เค้าพูดมา แล้วก็ลืมไป แต่ยายก็ยังชอบที่จะแอบไปเอาหนังสือโหรฯของพ่อมาอ่านเรื่อยๆ 

หลังจากนั้นมาน่าจะเกือบปี อ่านข่าวเจอในหนังสือพิมพ์ว่ามี ซินสินจากเมืองจีนท่านหนึ่ง อยากรับลูกศิษย์เรื่องการทายดวง อ่านแล้วมันน่าสนใจมาก วันนั้นได้พอเหมาะหนีเรียน เพื่อไปหาซินแสคนนี้ที่เยาวราช พอเจอแล้วไม่ปลื้มเท่าที่คิด ยายก็จะนึกว่าคงจะเหมือนกับหลวงจีนในหนัง ตอนไปถึง ซินแสคนนี้ก็มองยายตลอด ยายทำอะไรก็มอง มองจนอึดอัด มองจนยายคิดว่า หรือว่าเค้าจะมาหลอกไปขาย 5555555

ยายนั่งรอสักพักจน ผู้ชายวัยกลางสองคนที่มาก่อนหน้ายายไปแล้ว เด็กผู้ชายก็มาบอกให้ยายเดินเข้าไปคุยกับซินแส ยายนึกในใจว่าจะคุยยังงัยก็ซินแสพูดแต่ภาษาจีน